Muzyka to…
Muzyka w moim życiu była zawsze ważna, ale zwykle było tak, że odkrywałam ją dzięki innym ludziom.
Mój najlepszy przyjaciel polecił mi The Cure, chłopak, w którym byłam zakochana słuchał Stinga, więc i mnie się on bardzo spodobał, zarówno w wersji z The Police, jak i solo.
Tamta miłość, do Stinga, pozostała do dzisiaj, tak samo zresztą jak miłość do The Cure i wielu innych wykonawców.
Muzyka zawsze była
Nie odczuwałam jednak, jak niektórzy z moich przyjaciół, wewnętrznego przymusu do słuchania.
Ona była jakby obok, zawsze towarzyszyła, ale nigdy nie była na pierwszym planie.
Nie zostawiałam swoich zajęć, żeby koniecznie wysłuchać nowej płyty.
Tylko raz zdarzyło mi się słuchać muzyki z zamkniętymi oczami tylko dla niej samej.
To było wtedy, kiedy spotkaliśmy się z przyjaciółmi u jednego z nich, który jako jedyny z nas w tamtym czasie posiadał odtwarzacz płyt CD.
Siedzieliśmy i delektowaliśmy się płytą The Cure i zachwycaliśmy się dźwiękiem, który wówczas wydawał nam się wyjątkowy i niesamowity.
Od dawna już odczuwam coś w rodzaju kompleksu z powodu braku znajomości klasyki, tzw. muzyki poważnej.
W moim rodzinnym domu nigdy się tego nie słuchało. Wiedziałam, że istniał ktoś taki jak Chopin, Mozart, Bach, ale to wszystko.
Słuchanie odkrywanie
Dzisiaj zrobiłam się chyba bardziej wrażliwa muzycznie i paradoksalnie, choć czasu mam bardzo niewiele, mam potrzebę słuchania w ciszy. Odizolowania się od wszystkiego i wszystkich i słuchania.
Ze względów, o których było już wyżej, moje wybory są całkowicie przypadkowe.
Jakiś czas temu wpadła mi w ucho Adele i słuchałam w kółko tylko jej. Innym razem odkryłam Michaela Buble.
A ostatnie moje odkrycie jest powodem dzisiejszego wpisu.
Kilka dni temu, odkryłam Wojciecha Kilara.
Jestem po prostu zachwycona. Po raz pierwszy słucham kompozycji pana Wojciecha w skupieniu i odkrywam piękno i niesamowite pokłady wzruszenia w sobie.
Oczywiście wiele utworów znam z filmów, zarówno polskich, jak i zagranicznych: Ziemia Obiecana, Trędowata, Dracula…, ale niektóre odkrywam po raz pierwszy.
Ciekawe jest dla mnie to, w jaki sposób to moje odkrycie nastąpiło.
Byłam w pracy i jak zawsze grało radio, którego słucham jednym uchem. I w pewnym momencie, właściwie to już był koniec tego utworu, uświadomiłam sobie, że to coś niesamowitego. Na szczęście redaktor prowadzący powiedział: wysłuchaliśmy „Orawy” Wojciecha Kilara.
Chyba coś we mnie czekało na tę niezwykłość.
Kiedy dwa aniołki już usnęły, ja usiadłam do komputera. Co za wspaniały wynalazek ten Internet i YouTube!
Znalazłam oczywiście kilka wykonań Orawy, ale najbardziej spodobało mi się to:
Swoją drogą, już tak poza wszystkim, co to znaczy zaangażowanie i pasja i radość. Aż włosie w smyczkach nie wytrzymuje.
Moja mała skrzypaczka nie mogła usiedzieć na miejscu, kiedy jej to następnego dnia pokazałam.
A z kolei młodsza, sześcioletnia królewna prawie się ze wzruszenia rozpłakała przy wokalizie Ewy Małas – Godlewskiej z „Dziwiątych Wrót” i powiedziała tylko cichutko: mamusiu jakie to piękne.
No i słucham sobie teraz nockami i odkrywam, że Muzyka to… No właśnie, co?
Odkrywam w sobie coś, o czym chyba przez lata zapomniałam, ale nie wiem jak to nazwać.
Czuję się wolna i szczęśliwa. Wszystkie problemy chociaż przez chwilę zostają poza mną, a ja jestem wolna.
Znalazłam sobie azyl.
14 komentarzy
ZaczytanywKsiazkach
Muzyka w moim życiu również odgrywa dużą rolę.
admin
🙂
Ewa
Nie wyobrażam sobie życia bez muzyki. Już nie raz wybawiła mnie z opresji, albo zwyczajnie poprawiła humor. Świetny post!
admin
A najlepsze jest to, że jest jej tyle rodzajów i każdy, w zgodzie z własną wrażliwością znajdzie w niej swoje miejsce. Dziękuję za uznanie 🙂
Kamila Kołodziejczak
Muzyka dla niektórych jak powietrze, sama ją kocham a szczególnie wykonania rockowych coverów przez pianino czy skrzypce <3
admin
Masz coś ulubionego? Może podrzucisz do posłuchania 🙂
kingafrelichowska
Muszę się przyznać, że muzyka nie zawsze była dla mnie ważna – teraz to się zmieniło. Nie potrafię też grać na żadnym instrumencie. Potrafię jednak docenić piękną muzykę. Twój wpis jest bardzo ciekawy i dzięki za przypomnienie takiej genialnej muzyki.
admin
Ja też nie potrafię grać, też nie zawsze słuchałam, a przynajmniej nie zawsze uważnie, ale dobra muzyka, to dobra muzyka. Dla każdego to może co innego oznaczać, ale najważniejsze jest to, że potrafi w taki czy inny sposób wzruszać. Bo myślę, że takie wzruszenia, poruszenia są nam potrzebne. Nie samym chlebem w końcu człowiek żyje:-)
Dziękuję Ci i cieszę się, że Ci się spodobało, to, co napisałam i że możesz sobie wrócić do tego, co takie piękne. Pozdrawiam
Siostryczytaja
Kiedyś muzyka towarzyszyła mi non stop, ze względu na częstą podróż pociągiem, teraz jakoś to zaniedbałam.
http://siostryczytaja.blogspot.com/?m=1
admin
To odwrotnie niż ja. Ciekawe. Może to jest tak, że każdy ma swój czas na muzykę? To trochę naciągane, wiem, ale Taki powód, jak ten, który podaje Michał w komentarzu też całkiem zachęcający. Wróć i słuchaj:-)
Michał
Nie ma nic przyjemniejszego niż relaks z muzyką! 🙂
admin
Święte słowa
Anna
Ja zawsze byłam bardzo muzyczna – miłość do The Cure, Stinga i Police nie jest mi obca 😉
Niedawno czytałam wywiad z Wojciechem Kilarem (w wydaniu specjalnym Tygodnika Powszechnego). To nie tylko talent, ale też wspaniała osobowość!
admin
O, to sporo nas łączy :-)Tak, też czytałam, nie wiem czy ten sam, ale też jawi się w nim jako człowiek o wielkim sercu i pięknej duszy, albo na odwrót, ale to dzisiaj nieważne. Jego muzyka zawsze robi wrażenie i zatrzymuje chociaż na moment. I pomyśleć, że jeszcze niedawno jej nie znałam i mogłam umrzeć nie uświadomiona, gdyby nie przypadek 🙂